Andrzej Meissner

Jego ojciec Adolf Meissner był inżynierem architektem. W okresie II wojny światowej rodzina zamieszkała w m. in. w Krakowie, gdzie artysta uczył się w Gimnazjum i Liceum św. Jacka. W 1948 roku został studentem krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych (kierunek malarstwo) i Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych (poligrafia). Pod koniec 1950 roku artysta przeniósł się do pracowni Hanny Rudzkiej-Cybisowej (wówczas jej asystentem był Andrzej Wróblewski). Kontakt z profesor Cybisową był utrzymywany również po zakończeniu przez artystę studiów w 1955 roku (wspierała go w staraniach o wyjazd do Francji). Dzięki niej artysta był wrażliwy na kolor i swobodę twórczą.

Meissner był związany z krakowskimi twórcami skupionymi wokół Tadeusza Kantora (Marią Jaremą, Tadeuszem Brzozowskim, Jonaszem Sternem, Jadwigą Maziarską czy Erną Rosenstein). Uczestniczył w Wystawie Młodej Plastyki Okręgu Krakowskiego na przełomie 1956 i 1957 roku. Zaprezentował tam olejne prace „Portret” i „Fabryka”. W Salonie jesiennym Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w 1957 roku artysta pokazał pracę w stylu informel, co dowodzi znaczących zmian w jego artystycznej stylistyce (w pierwszym okresie swojej działalności tworzył prace figuratywne).

Meissner w 1959 roku wyjechał do Francji, gdzie włączył się do ruchu artystycznego Phases (jego członkami wśród Polaków byli także m. in. Władysław Hasior i Tadeusz Brzozowski). Aktywnie uczestniczył w wystawach grupy. Indywidualna ekspozycja jego prac miała miejsce m. in. w Galerii Lambert w Paryżu.

Meissner zajmował się również rzeźbą. Przełomowym momentem w życiu artysty był kontakt z japońskim Mistrzem Taisen Deshimaru pod koniec lat 60-tych. Zainspirował on Meissnera do dokładnego poznania nauki buddyzmu. Jednocześnie artysta porzucił swoją działalność twórczą.