Henryk Langerman

Większość swojego życia spędził w Paryżu i Lwowie. Studiował w Weimarze pod opieką Fritza Mackensena, a następnie w Wiedniu. W swoich obrazach przedstawiał dzieci, ludzi ubogich, którzy często byli głównymi postaciami jego obrazów. Tworzył również kompozycje figuralne, inspirowane życiem codziennym robotników i ludności wiejskiej, akty i pejzaże. W jego pracach znaleźć można również motywy związane z cyrkiem i teatrem (szczególnie w latach 30.).

Malował z zastosowaniem techniki olejnej i akwareli, zwykle z użyciem ciepłej tonacji barwnej. Debiut Langermana datuje się na rok 1919. Artysta przebywał w Paryżu od 1924 roku. W roku 1935 zamieszkał na stałe we Lwowie.

Był członkiem Lwowskiego Zawodowego Związku Artystów Plastyków (obok m. in. Leona Chwistka i Andrzeja Pronaszki) a także członkiem Komisji Artystycznej KMSŻ i grupy „Nowa Generacja”.

Henryk Langerman swoje prace prezentował m. in. na salonach paryskich (Niezależnych i Jesiennym), a także we Lwowie i Warszawie. Wystawy indywidualne artysty miały miejsce m. in. w 1920 roku (w lokalu Koła Miłośników Sztuki Żydowskiej), 1927 roku w Paryżu (Galerie Taureau, Salon d’Escalier), we Lwowie w 1930 roku (Pasaż Mikolasza), w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych w 1932 roku. Przed II wojną światową opiekunem niemal całości dorobku artystycznego Langermana był lwowski mecenas sztuki, a zarazem opiekun artysty – Karol Katz.

Twórczość Henryka Langermana określano jako ekspresjonistyczną, porównywano ją do malarstwa Fryderyka Pautscha, dostrzegano elementy modernizmu i impresjonizmu. Inspiracje były więc niezwykle bogate i różnorodne. Jerzy Malinowski zwrócił uwagę na ewolucję malarstwa artysty: „stopniowo pierwotna twardość i oschłość zanikała na rzecz plastyczności i większej wyrazistości, spajającej obraz w jednolitą, mocną w wyrazie całość”. W publikacji „Malarstwo i rzeźba Żydów polskich w XIX i XX wieku” Malinowski przytacza wypowiedź artysty z 1933 roku, w której doskonale podsumowuje on swoją sztukę: „W pracach moich uwzględniam konstrukcję, kompozycję, równowagę barw, rytm linii i spontanicznego ruchu, perspektywę malarską, problem światła i cieni, osobistą fakturę malarską. Syntetyzuję to wszystko w ten sposób, że staram się osiągnąć przy użyciu minimum środków maksimum wyrazu”.