Erna Rosenstein

Erna Rosenstein urodziła się we Lwowie w 1913 roku, zmarła w roku 2004. Studiowała w Wiener Frauen Akademie w Wiedniu i Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Jej profesorem był m. in. Wojciech Weiss. Zajmowała się malarstwem sztalugowym, a także rysunkiem, kolażem i poezją. W jej twórczości można dostrzec wpływ J. Miro i surrealizmu.

Artystka była związana ze środowiskiem „Grupy Krakowskiej”, uczestniczyła w przygotowaniach spektaklów Teatru Cricot, aktywnie działała również w środowisku powojennej awangardy artystycznej.

II wojna światowa zastała ją we Lwowie. Artystka przebywała w tamtejszym getcie, z którego szczęśliwie udało jej się uciec. Po zakończeniu wojny zamieszkała w Krakowie.

Wyrazem jej buntu wobec realizmu socjalistycznego było zaprzestanie działalności artystycznej od 1946 do 1951 roku.

Artystka, według Słownika Malarzy Polskich: „korzysta z poetyki surrealizmu, tworzy nierzeczywiste, aluzyjne kompozycje. Swobodnie kojarzy wątki realne z wyobrażonymi; wprowadza formy rozpoznawalne […], jak i całkowicie abstrakcyjne”.

Jej twórczość ma charakter bardzo osobisty, często nawiązujący do sfery onirycznej czy fantazji.

Rosenstein uczestniczyła m. in. w Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie (lata 1948-49), wystawie „Dziewięciu” (1955 rok, obok m. in. Maziarskiej, Kantora czy Jaremy), Festiwalach Polskiego Malarstwa Współczesnego w Szczecinie (1962-1988), także w ekspozycjach w Galeriach Krzysztofory czy Krzywe Koło. Jej działalność artystyczna została wyróżniona Nagrodą Krytyki Artystycznej im. C.K. Norwida (1977 r.) i Nagrodą im. J. Cybisa (1996 r.).

Artystka była żoną Artura Sandauera.