Witold Damasiewicz

Przez okres trzech lat pracował jako asystent Zygmunta Radnickiego na macierzystej uczelni. W młodości artysta należał do Grupy Samokształceniowej Andrzeja Wróblewskiego, propagującej m. in. potrzebę zaangażowania społecznego artysty i Związku Akademickiej Młodzieży Polskiej. Należał również do klubu MARG (nazwa pochodziła od pierwszych liter słów: malarstwo, architektura, rzeźba, grafika, które wyznaczały międzydyscyplinarny zakres zainteresowań klubu). Istotnym wydarzeniem w jego artystycznym życiu był udział w wystawie „Przeciw wojnie, przeciw faszyzmowi” w 1955 roku, wspólnie z P. Brykalskim i A. Wróblewskim. Damasiewicz przez okres 22 lat był nauczycielem malarstwa i rysunku w Liceum Sztuk Plastycznych w Krakowie.

Twórczość artysty jest bardzo różnorodna. W latach 50-tych charakterystycznym motywem jego malarstwa była ludzka postać, przedstawiana niejednokrotnie w sposób karykaturalny (np. prace „Odpoczynek”, „Kreatura”). W kolejnych latach artysta malował torsy i głowy, często poddane deformacji. W Słowniku Malarzy Polskich czytamy: „w przestrzeni obrazu malował fragmenty ludzkich ciał lub też nie dających się zidentyfikować przedmiotów i otaczał je abstrakcyjnymi plamami barwnymi”. Następnie, w latach 60-tych tworzył prace abstrakcyjne, pozbawione wymowy realistycznej egzystencjalnej, natomiast o silnym ładunku ekspresyjnym (np. „Psalm VI” czy nawiązujący do ikony „Świder”). Malował również kompozycje symetryczne.

Artysta zwracał uwagę, że dobry obraz „musi ukrywać w sobie zawarty ładunek przemyśleń zaklętych w formę, to wszystko, co nazywamy formą”, a jednocześnie malowanie można określić jako: „specyficzny, podniesiony na pewien etap wyższy, kontrolowany przebieg chaosu”. Wybieraniem z tysiąca myśli i opcji, które w danym momencie pojawiają się w umyśle artysty. Interesująco Damasiewicz opisuje akt twórczy, który w jego przypadku wiązał się z ze skrajnymi emocjami. Mówił: „Zabawne, że jednocześnie człowiek może modlić się i kląć w czasie roboty, a ja właśnie używam sobie, jak jestem sam. Obklinam przede wszystkim siebie. Czasami mówię do obrazu "ty cholero", "ty taki owaki", ale głównie mówię to do siebie”.

Damasiewicz widział w procesie twórczym działanie bliskie sferze sacrum („nam zostało dane malowanie, i to jest nasz sposób modlenia się. Służby dobru, a jeżeli dobru, to i Bogu”). Ciągła walka między dobrem i złem, jaka toczy się w sercu człowieka, a także świadomość tych ciągłych napięć, była tematem wielu obrazów artysty. Jednocześnie impulsem i natchnieniem do dzieła sztuki może być niemal wszystko, np. skojarzenie z przypadkowo zauważonym układem linii czy ideami, które aktualnie zajmują myśli artysty.

Witold Damasiewicz był laureatem Nagrody im. Jana Cybisa w roku 1976. W tym samym roku zdobył również Złoty Medal Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie. Jego poglądy na temat sztuki zostały zamieszczone w publikacji K. Jeżowskiego „Rozmowy z Damasiewiczem. O malarstwie i nie tylko…”, wydanej w 1996 roku. Do jego prac zalicza się m. in. cykle: „Przedmioty”, „Madonna”, „Przędzalnia”. Malarz swoje prace prezentował na wystawach artystycznych w kraju i za granicą (np. w Anglii i Niemczech).